(1870-1927) İstanbul’da doğdu. Soğukçeşme Askerî Rüşdiyesi’nde, Galatasaray Mekteb-i Sultanîsi’nde okudu. 1888’de Hâriciye Nezareti’nde çalışmaya başladı. Önce Atina-Pire’de, sonra Poti’de şehbender vekilliği; Meşrûtiyet’ten Mütareke’ye kadar da Peşte Başşehbenderliği yaptı. Galatasaray’da ve Dârülfünun’da dersler verdi. Cumhuriyetten sonra Halîfe Abdülmecid Efendi’nin başmâbeyncisi oldu. Son görevi, Ankara’da Hâriciye Müsteşarlığı idi.
Edebiyata şiirle adım attı. İlk kitapları Leylâ yahut Bir Mecnûnun İntikamı (1891) adlı hikâyesi ile üç küçük tercümesidir: Parmantier Yahut Patates (1890, 1892), Bir Riyâzînin Muâşakası Yahut Camille (1891), Tuvalet ve Letâfet-i Âzâ (1892). Edebiyyât-ı Cedîde içinde yazdığı hikâyelerini Hâristan ve Gülistan’da (1900, 1908) topladı. Türkçülük hareketine dâhil olarak, Türk Derneği’nin ve Türk Yurdu’nun kurucuları arasında yer aldı. Bu dönem eserleri Çağlayanlar (1922) ve Gönül Hanım’dır (Tasvîr-i Efkâr’da tefrikası 1920).
